stokrotki
płynę właśnie po nieba błękicie,
podziwiając to wasze-
ludzkie życie...
dostrzegam wtem ciebie
na ziemi graficie,
pięknem błyszczącą obficie.
cieszysz się jak dawniej na łące,
gdy ganialiśmy razem
motyle w słońcu się mieniące!
Pamiętam dobrze ten uśmiech słodki
z czasów owych, gdy zrywaliśmy razem
stokrotki!
nagle oddalasz się cicho,
ja mknę za tobą jak leśne licho.
wchodzisz w miejsce smutne, bezdomne
zaczynam rozumieć
- przyszłaś tu do mnie...
lecz nie w mogile moja dusza złożona!
ona pędzi ku tobie
by choć wzrokiem wtulić cię
w me błękitu pełne ramiona!
uśmiechasz się...
widzę, że też pamiętasz ten uśmiech
słodki
z czasów owych, gdy zrywaliśmy razem
stokrotki!
Komentarze (3)
Piękne wspomnienia zwiazane ze stokrotkami
....wiatr muskał twe włosy śmiało... byłaś aniołem,
czy mi się wydawało?? :)) wybacz pozwoliłam sobie na
małe dodanie treści choć to zbędne :)) świetny wiersz
:))
I pomysleć co mogą dać stokrotki:)