Stracone marzenia

Po twarzy spływają szkliste łzy
Bo już nadchodzi koniec wszystkiego...
To już nie bajka, to już nie sny.
Jakże przytłacza szarość świata zwykłego...
Nie ma już przed śmiercią schronienia
Rzeczywistość wyciąga krwią splamione szpony
By bezlitośnie zagrabić sens mojego istnienia...
Bo świat beztrioski na zawsze został stracony!

Na lekkim wietrze dusza się kołysze,
mijają lata, chwile uciekają,
Marzenia szepczą...
Coraz dalej, coraz ciszej...
W odmęcie nocy ucieczki szukają...

autor

Triss

Napisany: 2004-09-08 Dodano: 2004-09-08 13:50:45

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie