Struga
Przez pustynię ludzkich serc
wije się, płynie strumieniem
łaska, miłość, przebaczenie.
Mijamy ludzi - obce twarze
gonią za utopią marzeń.
Nie tych pięknych i wyśnionych
lecz doczesnych, zniekształconych.
Dla większości tych na brzegu
wpatrujących się w bieg rzeki
Mimo oczu nie widzących
że za cenę dni młodości
kopią groby swej przyszłości.
Dla nich dzisiaj dwa wybory
zostać głazem w środku strugi
lub popłynąć z nurtem rzeki.
Komentarze (1)
Witaj, bardzo podoba mi się Twój wiersz. Wiąże się z
nazwą naszej sekcji turystycznej i bardzo chcielibyśmy
go umieścić na naszej stronie. Tylko pytanie czy się
zgadasz, bo nie chcielibyśmy naruszać Twoich praw
autorskich.
Napisz proszę: zapper14@wp.pl