Strumyk

Wędrowałem kiedyś pięknymi górskimi ścieżkami.
Widziałem niewinne strumyki płynące wzniesieniami i dolinami.
Majestatycznie i spokojnie przemierzały leśne krajobrazy.
Żłobiąc w piękne kształty kamienie i głazy.

Wiosenne słońce kolorowymi kwiatami ubarwiło brzegi.
Wydawać by się mogło, że kwiaty zakryją dopiero zimowe śniegi.
Jestem szczęśliwy, dlaczego rękoma próbuję zmieniać bieg strumyka.
Nie warto, woda omija ręce i przez palce mi umyka.

Za tydzień mały strumyk, stał się bardzo duży.
Niewinna woda nabrała siły, która niszczy i burzy.
Wyrwane kwiaty, przemieszczone kamienie i głazy.
Mam pretensję do strumyka, że zniszczył te obrazy.

Strumyk mi odpowiedział:” To nie moja wina.
To z wysokich chmur przyszła deszczu lawina”.
Uniosłem swój wzrok z wyrzutem na ciemne obłoki.
Zastanowiłem się, czy nie zbyt szybko feruję wyroki.

Szukanie winnych, gdy coś nie tak w naszym życiu płynie.
Przykre, lecz z takiego postępowania natura ludzka słynie
Czasem jest inaczej niż byśmy tego chcieli.
Świat nie istnieje wyłącznie w kolorze czerni i bieli.
.

autor

Stoigniew

Napisany: 2003-03-05 Dodano: 2006-06-17 22:05:54

Ten wiersz przeczytano 3921 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie