Świadectwo ucznia

Duszo mego wnętrza!

Boskim wewnętrznym duchem obudzony.

Wszystko co boskie w duchu się piętrzy.

Już nie żądam zewnętrznego prochowiska,

Znajduję się w wiecznym Boga uścisku

I całą jego wolę od dni zarania niosę na ramionach

I niosę tak długo - jak żyję i skonam ! -

W kształt jego woli co ją powoływa

I pod jego wolą - co na wieki jest żywa -

I w jego woli w życiu na wieki zostanie

Aż po koniec wieczności - na wieki na amen.


I patrzę jak lecą niebieskie żurawie

I słucham jak cała flora odzywa się w stawie

I w pełnej gali - bożej wolności - mój czas się pali,

Trzepocząc sobie nad potokiem jak fala modra

Złotym trzepotem - splotem, niebieskim omłotem

I wodospadu grzmotem głośnym nad potokiem

Wyrosłym pod bożym i pod moim okiem.


W Bogu nikt nie zginie - bo jest bożym synem.

Będąc na ziemi już tam przybyłaś duszo bogata,

Stąd już żyjesz w Bogu, choć żyjesz we wnętrzu świata,

Żyjąc w materii tej ziemskiej głuszy,

Zaśpiewaj Bogu poemat swej duszy!


Wszystko zapięte w dekalogu hymnie,

Wszystko ułożone nic się w nim nie łamie,

Gdzie wiatry nie wyją, tak jak wyją światowe hieny

I świat nie przymiera – miłość nie jest starta -

I się rozróżnia bożą miłość, płynącą bożą aleją

Od miłości uścisku śmierci w przewrotności czarta,

Bo miłość i wiara miesza się z nadzieją

I jest kluczem współistnienia ziemskiej mierzei,

Zasilana życiem co tkwi w Bożym Chlebie

Dlatego jest większa, większa od nadziei

I staje się zaczątkiem nowej ziemi w niebie.

autor

Agamemnon

Dodano: 2009-01-06 00:08:16

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie