Święta ooo... mikron

Kiedyś fale topiły, z marszu zabijały
zarówno wytrwałych, jak i niewytrwałych.
Dziś fale nie topią, a z tropu zbijają
i na różne sposoby ludzi zabijają...
Odbierają radość z nadchodzących świąt
bo ktoś do domu może wnieść ten „trąd”
Odbierają spokój, a czasem nadzieję
czy od tego COVIDA ja nie oszaleję?
I jak zawsze był przy stole talerz dodatkowy
Nikt teraz nie przyjdzie... boi się odmowy....
Bo nie ma miejsca przy stole dla ludzi,
których stan zdrowia niepokój nasz wzbudzi.
Może ma wirusa, wirusa nie chcemy
nie po to dbamy o siebie, się izolujemy...
By nagle ktoś niepewny zasiadł u stołu
i odebrał namiastki. Namiastki spokoju.
W dniu porodu Maryi nie było wirusa
a też drzwi zamknięte były dla Jezusa...
minęło dwa tysiące i dwadzieścia jeden lat
a wciąż zalękniony człowiek, zalękniony świat.
Gapimy się w media, o – mikron, już z nami
Czy coś doczytamy pomiędzy wierszami?
Usiądźmy za tydzień do wspólnej kolacji,
nie myślmy o mikronie i o izolacji...
Cieszmy się sobą, cieszmy się rodziną,
bo skoro jesteśmy, to nasz czas nie minął...

autor

Kamilczurek

Napisany: 2021-12-18 Dodano: 2021-12-18 00:55:28

Ten wiersz przeczytano 714 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie