Świt

Świt cicho wdarł się na podwórka.
Niczym wytrawny włamywacz niepostrzeżenie ominął kurniki i psie budy.
Drzewa ziewały i kłaniały się sobie szepcząco się witając
Gwiazdy powoli zaczęły pakować w plecaki swoje robocze uniformy.
Księżyc zmęczony przecierał swe oczy denerwując się na wiecznie spóźniające się słońce.
Uliczne lampy, jedyne kompasy jakby czując swoją wielką rolę starały się świecić coraz mocniej.
O biedne, chciałyby być takie jak gwiazdy ale nie będzie im to dane.

Nie wszyscy oglądali swoje własne edeny i hadesy.
Dwie sprzedawczynie przyjmowały chleb od piekarza a najpilniejsze matki, których dzieci miały iść do szkoły czekały na niego w kolejce.
Pielęgniarka, wiecznie niedoceniona że walczy o życie spieszyła się do swojej pracy.
Może jest w tym jakaś niesprawiedliwość dziejowa, że równocześnie bieda ludzka obracała się na swoim łóżku z boku na bok


Ja tymczasem nim przywitałem się z chłodem układałem włosy na wszelki wypadek gdyby Ona miała na mnie choć przez chwilę popatrzeć.
A potem ile mogłem słuchałem wciąż tej samej piosenki Billa Douglasa.
Miałem nadzieję i wiarę, że dziś odmieni się moje życie.
Czułem, że dzień nie może się piękniej rozpocząć.

autor

utkanyzmarzenia

Dodano: 2012-11-27 18:27:39

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie