Szafa

Dla Zuzi mojej niesfornej córci.

Stoi w pokoju na podłodze wielka stara dębowa,
Cienia nie rzuca bo w kącie stoi a obok mała komoda,
Półek półeczek w niej, wieszaków bez liku spoczywa,
Cztery półki pełne jedna złamana i jedna krzywa,
Z zewnątrz zwyczajna, pozorna, od zawsze jest tu z nami,
Lecz po otworzeniu poraża barwnością jak kwiaty kolorami.
Wiszą tu kurtki na zimę, kamizelki, sukienki i bluzy,
Wiszą tu swetry i palta, szafa dobrze służy.
Nigdy przenigdy nie stoi bez sensu i kurzu nie zbiera,
Używamy jej wszyscy każdy się przy niej codziennie ubiera.

Trzeszczą często drzwiczki gdy układamy w niej nowe fotografie,
Czasami nie składamy ubrań i tak zmiętolone trzymamy w starej szafie,
Rzucamy tam rachunki, zapisane zeszyty oraz czyste kartki.
Odkurzając uderzamy w drzwiczki, strasznie mnie to martwi.
Czasami ciężar odzieży boli starą szafę i tak między nami,
Stoi dalej ta szafa z ciężkimi półkami.
Brudna, przepełniona, napchana po brzegi aż skrzypią zawiasy
I jak tu poukładać wyprane rzeczy jak myśli do tej szafy.

Przyjdzie wiosna zapachnie znowu praniem.
Wyrzucimy za ciasne i sprane rzeczy lub komuś oddamy.
Wyczyścimy, ułożymy będzie poskładane.
Po otworzeniu ład czystość i znajdziemy to czego szukamy.
Można będzie usiąść, odpocząć, przeczytać parę książek.
Wyryty obrazek w mojej głowie niewzruszony posążek.
Gdy widzę kolejne zmiętolone poupychane gafy.
Poukładaj dziecko proszę myśli swoje do tej szafy.

autor

dEn

Napisany: 2014-04-19 Dodano: 2014-04-19 11:19:15

Ten wiersz przeczytano 779 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie