Szczęście

Michale dziękuję za pomysła:))

Blask kontemplując porannej rosy,
łąką Małgosia idzie rumiana.
Wianuszek plecie by zdobić włosy,
czym na domyślność liczy Bogdana.

Że jej go skradnie bliżej wieczora
i swatów przyśle prędko w niedzielę.
Postrzał dostanie strzałą Amora,
po czym ślubować będzie w kościele.

Dzisiaj w remizie wielka zabawa.
Będzie z nim tańczyć słodko do rana.
Bluzka pomięta, zgnieciona trawa.
Ada z zazdrości łzami zalana.

Lecz nagle wdzięcznie porusza zadkiem
i swą twarz zdobi w szczęśliwą minę,
no bo zerwała całkiem przypadkiem,
czterolistkową cud koniczynę.

To jest znak szczęścia, myśli i wkłada
do ust roślinkę. Gryzie i łyka.
Tak trzeba zrobić. To jest zasada.
No bo inaczej szczęście umyka.

Po dwóch godzinach poczuła bóle
i noc spędziła siedząc na desce,
a Adzie Bogdan zgniatał koszulę
i nie chcę mówić co gniótł jej jeszcze.

Teraz Małgosia gdy idzie z rana,
i to jest dla niej pewnik niezbity,
sprawdza czy łąka nie jest pryskana.
wszak wie, że szczęście to zwykłe mity.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2023-03-30 Dodano: 2023-03-30 17:50:57

Ten wiersz przeczytano 1134 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie