Szczyt mojego ja

Co mam więcej powiedzieć?

Kiedy pada deszcz, tak cicho uderzając o parapet
Zaczynam chwiać się na czubku swojego 'ja'
Powoli przyzwyczajam się do uczucia spadania
Strachu nie czuję przed ogarniającym mnie mrokiem
Wiem, że to sie już nigdy nie zmieni, że tak będzie

Czekam od lat na zmianę na lepsze- nie nadeszła
Moje łzy zlewają się z potokami kropli na szybie
Szczyt mojego 'ja' chyli się ku upadkowi kolejny raz
Lecz wiem, że na pomoc liczyć nie mogę niczyją
Bezdomny żal zamieszkał gdzieś w głebi mnie

Odbijam się w szkle nasiąkniętym łzami ludzi
Które wchłonął wiatr i powiódł je do chmur
Zatrzymał je tam i uwolnił ich od nadmiaru cierpień
Ja za dużo łez wylałam, mój wiatr nie był w stanie
Zabrać ze sobą rzeki gorących, słonych łez

Szczyt mojego 'ja' upadł z cichym krzykiem
Ucieka z niego oddech odpijający się na oknie
Łzy przestały płynąć choć na szybie wciąż są
Zamglone oczy, rozmazane w strugach deszczu
Choć patrzę za okno, upadł szczyt mojego 'ja'

autor

Pusty Krzyk

Napisany: 2006-11-13 Dodano: 2006-11-13 20:40:02

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie