Tajemnica Wody Wielka
Przerażasz mnie swoim ogromem!
Stojąc nad Twoim Brzegiem przyglądam się
Tobie.
I Tojej potędze,
Ukrytej w głębinach,
Błękitnej i szarej toni,
Niezgłębiona tajemnicza Wodo.
A fale bijące,
O betonowy falochron,
Mówią mi,
Idź do diabła.
Jak by chciały,
Przepędzić mnie,
Na cztery wiatry.
Lecz Ty,
W swojej mądrości poskramiasz fale,
Jednym spojrzeniem,
I oplatasz mnie,
Swoim ciepłym powiewem bijacym z Twojego
lustra.
Tak jak byś chciała...?
Zadaję sobie to pytanie,
Bez odpowiedzi.
Tajemniczy żywiole.
Jak Kobieta.
Mimo respektu jaki czuję przed Tobą,
Wzbudzasz moją,
Ciekawość,
I pożądanie ,
WODO.
Długie godziny spędziłem nad Tą Wodą i cały czas zadaję sobie pytanie. Jaka jesteś Wodo? Czym przyciągasz ludzi? Poetów, Zakochanych , jak i zwykłych drobnych rzezimieszków
Komentarze (4)
wiersz jest smutny, wodę zostawiłabym z małych liter.
pozdrawiam
Woda to żywioł i jedna z czterech sił sprawczych tego
świata.
To wielki szalony młyn który napędza maestrię życia.
;
Wiersz twój, jakie lubię prosto i jasno opisuje myśli.
Wyraża zadumę, wręcz przerażenie, ale jednocześnie
spokój bo woda jest nam tak bliska, niczym siostra.
Bo woda jest również w nas samych.
:)
Piękny wiersz natchniony o tajemnicy Wody to życia
zagadka i jego poezji Bardzo mi się podoba wzniosły
ton i poszukiwanie Dobry wiersz Na tak!
Wody OCEANOW kryja w sobie wielkie
tajemnice swiata,,,i chyba za to je
kochamy,,podziwiamy i respekt dla nich
mamy,,dobry refleksyjny wiersz,,
pozdrawiam z daleka.