tak własnie tam...

lato było upojne pełne zachwytu
wśród górskich rozlanych barw
wartki strumień lśnił
niebo tak tęsknie płynęło za miłością
jak łódz stawiało czoło falą chmur

trawy pokładały języki snując morską otchłań
szept wiatru dotykał ciszy wokoło
z daleka ona łzą błyszczącą oślepiała oczy
korony drzew plątały dłonie nad jej głową

za szklanym wodospadem nagie piersi skał
woda rwała ze sobą krzyk !
spadając w głąb tajemnicy...
wiatr zwilżał krople ,rósł w potęgę dotyk
na granicy niewytrzymałości oczy zaiskrzyły

przestrzeń ciemna cudownych letnich nocy
dała obrazy...
wpatrując się w ten świat szeroki
zatopiony w zadumie grzbietów strojnie odzianych
leczę duszę smutną.

autor

Synezjusz

Napisany: 2008-08-12 Dodano: 2008-09-12 15:57:08

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie