Taka już jego dola

Trudno cóż począć już taka dola.
Zwinął manatki i poszedł sobie.
Zanim nadeszła jesienna pora.
To jeszcze zdążył do sadu pobiec.

Spotkał po drodze smutnego jeża.
I pogawędził z nim małą chwilę.
Do przeprowadzki on się zamierza.
Już zwiędłych liści nazbierał tyle.

Pszczoły też w ulu bardzo zajęte.
I dla nich jesień czas pracowity.
Miód wybierają na zapas chętnie.
Cukrzany syrop wypiją przy tym.

Bocian jest smutny czas byle jaki.
Opuszczać nie chce na dobre kraju.
U nas zimują wróble i szpaki.
A on powróci w kwietniu lub maju.

W stan przygnębienia często popada.
Za duże naraz dla niego zmiany.
Wizja przyszłości jawi się blada.
On strach na wróble zwykły słomiany.

I nikt pocieszyć nie chce biedaka.
Komu potrzebne straszydło teraz.
Usiadł na ławce cicho zapłakał.
Będzie się błąkał i poniewierał.

Lucyna Mróz-Cieślik

autor

Podróżniczka

Napisany: 2022-09-21 Dodano: 2022-09-21 22:42:01

Ten wiersz przeczytano 1305 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie