tam gdzie śpią domy

Pamiętam jak Ojciec Mateusz doradzał komuś, że gdy źle
i bieda w sercu, to najważniejsze wyjść z domu do
ludzi. Bo najgorsze rzeczy rodzą się w głowie, gdy
doskwiera samotność.
Może to głupia rada, ale tak mi przyszło do głowy.
Pozdrawiam, niech się darzy. :):)

Bardzo refleksyjnie...pozdrawiam sisy

Ja chciałbym siebie odnaleźć z młodzieńczych lat. I
pewnie nie tylko ja. Jednak to trudne wyzwanie.
Raczej niewykonalne.
A Twój wiersz piękny. Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję za odwiedziny i komentarze, miłego
wieczoru :)

Myślę, że to główny cel naszego życia. Ładnie
napisane.

Pięknie napisana refleksja o odnajdowaniu siebie na
nowo.

Pozdrawiam serdecznie

Wydaje mi się, że owe miejsce nie jest tym wymarzonym.

Jest jednak nadzieja, że nie jest to na zawsze.
Wiersz z życiową refleksja.
Pozdrawiam
Marek

Piękny wiersz.

Piękny wiersz o bogatej metaforyce.
To wersy o odnajdowaniu samego siebie.
Uśpione domy to opuszczone domy.
Miejsca, które kiedyś tętniły życiem. Dziś ich wnętrza
są puste i tajemnicze, podobnie jak nasze, kiedy
czujemy się wypaleni i nieużyteczni.
Pozdrawiam serdecznie :)

domy wśród nieużytków to najsmutniejszy widok. Kiedyś
tu kwitło życie.

Coraz częściej ludzie zamykają się w swoich domach jak
w fortecach. To są smutni i samotni ludzie. Każdy
potrzebuje bliskości i żeby być szczęśliwym miłości.
Pozdrawiam serdecznie w zadumie. Beztroskiego dnia:)

...gdy drzemie wnętrze
skóra szuka promieni słońca... łądnie :) Pozdrawiam

Domy, (jak ludzie) nie lubią stać samotnie, każdy to
odrębna historia z duszą.
Pozdrawiam :)