Time

kiedy już nie widać zielonych poszyć lasu
brakuje powietrza by krzyk urodzić
jak te polany mam dosięgnąć wzrokiem
gdy sił braknie nawet by na sen się godzić

skurczone, zwątlone ciało mnie unosi
nie czując krwi pod skórą opadam zmęczona
w ciemności próbuję dojrzeć twoje oczy
o jakże moja nicość jest nieskończona

delikatny szum wody i blask myśli moich
czuję że się zbliżam choć cisza mnie ogarnia
wiara pozostała jak rzucony niedopałek
oślepia mnie niemoc i jasna latarnia

nic co prawdziwe złem się nie stanie
diamentu żadna siła w kamień nie zamieni
opadnę miękko na twoim ramieniu
z tobą się mienić będę w zieleni

autor

agablue

Napisany: 2013-07-30 Dodano: 2013-08-28 13:35:10

Ten wiersz przeczytano 930 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie