Tkwię
Drobiną piasku
w klepsydrze
uwięziona
przez szkło
obserwuję
bezkresną pustynię
ludzie ziarenka
niesieni wiatrem
obowiązków
przynależności
przesypują się wokół mnie
w przestrzeni
bezładzie
układani w skupiska
większe czy mniejsze
trwają w nich
do kolejnych burz
zmian krajobrazu
autor
Kri
Dodano: 2022-04-30 12:03:49
Ten wiersz przeczytano 1281 razy
Oddanych głosów: 20
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (21)
Obrazowa metafora uwięzienia w codzienności, gdzie
bohaterka, jak drobinka piasku w klepsydrze, obserwuje
nieustanną zmienność życia i przemijanie czasu,
symbolizującą ludzkie losy.
(+)
Re: Annna2, JoViSka, _wena_, Rozalia3,
dziękuję za wgląd, komentarz,
pozdrawiam bardzo serdecznie:))
Bardzo ciekawe, w tym zatrzymaniu czasu, zobrazowanie
otaczającego świata. Niebanalnie napisane.
Pozdrawiam serdecznie:)
Ciekawe spojrzenie na kruche życie i nieuchronne
przemijanie.
Życząc miłej niedzieli, serdecznie pozdrawiam :)
Ciekawie i refleksyjnie :)
Pozdrawiam Kri :)
Metaforycznie, spokojnie.
Pięknie.
Dziękuję miłym gościom za wgląd, komentarze,
pozdrawiam bardzo serdecznie:)
Celnie wybrana metafora.
Podkreśla jaką odrobiną jesteśmy dla reszty świata.
Pozdrawiam ciepło Kri.
Oryginalny w zamysle i kompozycji wiersz, bardzo.
Pozdrawiam serdecznie
Wspaniały pomysł z tą klepsydrą, spojrzenie na
otaczający świat jakże jest inny zza szyby. Lecz to
smutne zbyt dużą samotność odczuwasz. Wpadnę rozbiję
klepsydrę i pokaże Ci jak życie może być piękne.
Miłych świąt majowych.
Świetne spojrzenie na samotność w tłumie. Pozdrawiam
serdecznie
Długo tak tkwić się nie da. W końcu wszyscy trafimy do
dolnego pojemnika. Ale wtedy pozostanie nam nadzieja,
że ktoś klepsydrę odwróci i znów znajdziemy się na
górze.
Fajne, a najbardziej ten wiatr obowiązków,
przynależności niosący nas niekoniecznie tam, dokąd
chcemy. Pozdrawiam
Zatrzymanie w czasie, na tle biegnącego życia.
Bardzo piękny, refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie
Samotność w tłumie chciało by się powiedzieć. Ciekawy
wiersz.
Pozdrawiam