H to He, Who Am the Only One

(Z cyklu: Albumy muzyczne)

Wstęp

Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego.

***

Zrywam się z łóżka, wytrącony ze snu. Otacza mnie wilgotna ciemność.
Napływają zewsząd deszczowe chmury o sinych, obrzmiałych ustach.
Podbiegam do okna.
Wiatr szarpie gałęziami, które stukają wściekle o szyby.
Czego ode mnie chcą te demony,
te diabły z rozczapierzonymi szponami?

Znowu rozpłakały się ściany. Ciężkie łzy żłobią w czarnym, nawarstwionym latami brudzie jasne pręgi.
Roztrzaskują się o podłogę z metalicznym pogłosem
echa.

Boli mnie głowa, pulsują skronie.
Przebijają się w szumie deszczu,
tak jakby czyjeś wołania i krzyki.
Rozchodzą się z wszystkich miejsc jednocześnie, z wszystkich zakamarków
duszy.

Rozpełzają się w mojej czaszce
czarnym robactwem,
przebijają się swoimi żuwaczkami
przez
labirynty mózgu.

To boli! Tak bardzo boli!

Stoję odarty ze wszystkiego. Jestem martwy i niejednoznaczny, jestem skonsumowany,
jak przystało na upiora,
który jest już jedną nogą na tamtym świecie.

…

Budzi mnie nieustanne dzwonienie do nieistniejących drzwi.
Pukanie
i szarpanie za klamkę.

Boję się otworzyć. Boję się przebić strefę mroku, za którą ktoś wyrzuca z siebie szybkie,
niewyraźne słowa.

Niczego nie rozumiem.
To na nic. Nie pomoże nikt.

*

Jest mi ciężko.
Chłodny wiatr rozwiewa włosy.
Zapach soli rozchodzi się z każdym pomrukiem oceanu, z każdym westchnieniem ziemi.
Ktoś mnie woła? Nie – to nic.
To tylko mewy krzyczą, gdzieś w nieznanych rejonach
obłoków.

Idę brzegiem plaży, po złotym piasku.
Jakaś nieokreśloność wabi mnie swoim niepokojącym lśnieniem
w oddali.
Przyśpieszam kroku.
Biegnę.

To jest daleko.
Zbyt daleko.
To jest nieosiągalne…

Wiatr na mojej twarzy. Naciera na mnie zewsząd huk spienionych fal.
Opadam z sił, idąc z płaczem, ze łzami, które wypalają moje oczy.
Zwalniam.
Przystaję, opadając na kolana i zagłębiając się nimi w wilgotnych ziarenkach. Przytulając się
do powietrza.

Krzyczę, wtórując wniebogłosy przelatującym nade mną mewom.
Odpowiadają mi swoim żalem,
nie znając i nie wiedząc o mnie niczego.
A może wiedzą, tylko zatajają to w sobie,
próbując mnie zwieść i oszukać w swojej perfidii.

Tak bardzo męczy mnie tamten zapamiętany uśmiech.
Twój uśmiech, który był tak blisko mojej twarzy.
I który był tak blisko szalonej, obłędnej miłości.
I który stapiał się z moim, stając się jedną, wielką
narkotyczną ekstazą.
Spalającą wnętrzności w kakofonii oddechów i błagań
o jeszcze.

Obraz się zaciera
Zapada się w ogromną pustkę.

Całkowita samotność osacza mnie z każdej strony.
Ogromne, czerwone słońce chowa się w odmęt oceanu, który srebrzy się opadającą rybą.
Liżą mnie po twarzy
białe języki spienionych fal.

Muskają pocałunki nadciągającego zmierzchu.

(Włodzimierz Zastawniak)

***

H to He, Who Am the Only One – jest to trzeci album muzyczny (studyjny) brytyjskiej grupy Van der Graaf Generator, wykonującej rocka progresywnego i symfonicznego. Album został wydany w 1970 roku.

https://www.youtube.com/watch?v=vvdLJclxcDc https://www.youtube.com/watch?v=5GyDVKbgKyk

autor

Arsis

Napisany: 2019-07-10 Dodano: 2019-07-10 02:59:49

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie