To nie takie proste...
Dziś opowiem tę historię Tobie,
O dwóch osobach, które zakochały się w
sobie
Gdy tylko spotkały się ich spojrzenia.
To była miłość od pierwszego wejrzenia.
Wszystko to w wakacje się zdarzyło,
Gdy ciepło i słonecznie było.
W towarzystwie osób wielu
Spotkali się w hotelu.
Ona-blondynka, wysoka kobieta,
Na imię miała Elżbieta.
To ona w hotelu pracowała
I tam po raz pierwszy go ujrzała.
On-Marek, turysta z Warszawy,
Przekroczył próg hotelu, całkiem bez
obawy.
I tak ich znajomość się rozpoczęła
I dosyć daleko zabrnęła.
Corazlepiej się poznawali,
Coraz częściej się spotykali.
Tyle wspólnych dni za sobą mając
Zostali szczęśliwą parą.
Lecz wakacje dobiegały końca,
Dni były pochmurne, bez promieni słońca.
Na wsi był Elżbiety dom,
Tam miała rodzinę i własny kąt.
Nie mogła zostać w mieście tym,
Bo straciłaby oja, matkę, braci swych.
Musieli się rozstać
I od tej chwili osobno pozostać.
Więc wyszli na spacer ostatni raz
Chcąc w tej chwili zatrzymać czas.
Szli w stronę mostu.
Od tak, po prostu...
Gdy Marek tak nad woda siedział,
Jedno ostatnie zdanie wypowiedział:
Nie wyjeżdżaj, zostań ze mną,
Zostań moją żoną wierną.
A ona odpowiedziała skacząc z mostu:
To nie takie proste!
Skoczyła, bo nie zniosłaby rozstania.
Skoczyła, bo nie zniosłaby płakania.
Nie wolno jej było odejść od rodziny
I we wszystkim szukała swojej winy.
Po co skoczyła?
Po co swe życie skończyła?
Co czuła między wodą a mostem?
To nie takie proste...
Dla wszystkich tych, którzy czują się nieszczęśliwi...
monia__12
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.