A to zima właśnie

Szklana Zima nocą w puszystym futerku,
przez park przejechała srebrnymi saniami.
Sypnęła garść śniegu, krzewy oszroniła,
po granacie nieba wędrując z gwiazdami.

W białych czapach świerki ugięły korony,
po śnieżnej polanie wiewiórki ganiają.
Pod stopami skrzypi mróz przy każdym kroku -
z pagórka na łyżwach dzieciaki zjeżdżają.

Już ostatni kulig przemyka się lasem,
wesoło rżą konie i dzwonią dzwoneczki.
Ostatnia noc zimy strząsa śnieg z latarni,
sierp księżyca przygasł i liczy owieczki.

A gdy o poranku ciepły wiatr powieje,
zaiskrzą się w słońcu kryształowe sople.
Jak lśniące świetliki, jak łzy diamentowe,
spłyną strumieniami czystej wody krople.

Gleba nasycona ożywczą wilgocią,
niebawem się kwieciem wiosennym pokryje.
Rozwinie kobierce soczystej zieleni,
zbudzi się przyroda i ziemia ożyje.

autor

Stumpy

Napisany: 2016-01-04 Dodano: 2016-01-04 12:51:14

Ten wiersz przeczytano 2893 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie