Toast

Dziś rocznica wprowadzenia stanu wojennego. Postanowiłem zamieścić jeden ze swoich wierszy z tamtego okresu.

Kiedy skończył się sen,
kiedy po czarownych szaleństwach demokracji
znów zaczynamy budować Polskę na miarę naszych pragnień i ambicji,
gdy w ogłuszającym huku maszyn doszczętnie ogłupiali
pracując dla kraju pracujemy dla siebie,
(a jeśli rzeczywiście pracujemy dla siebie, to obcinają nam premię),
kiedy w dalszym ciągu wzrasta znaczenie Polski na arenie międzynarodowej,
(czego dowodem są wypowiedzi doradcy sekretarza ambasady Demokratycznej Republiki Mwa Bwa),
a produkcja wtykaczy osiągnęła poziom 200.000 sztuk rocznie,
przy czym krajowe wtykacze w niczym nie ustępują zagranicznym, a nawet je przewyższają,
kiedy dzięki ofiarnej pracy zakładów mleczarskich zabezpieczono pełne pokrycie masła na kartki,
jednym słowem kiedy życie wróciło do szarej normy
oscylującej między nadmiarem papieru gazetowego i brakiem toaletowego,
między małą stabilizacją, a małą apokalipsą,
między transmisją meczu, a transmisją decyzji –

wznoszę toast:
za generała od spraw pokoju,
za policjanta od wolności i demokracji,
za inkwizytora wygłaszającego okolicznościowe przemówienie o tolerancji i wolności sumienia,
za biernych aktywistów,
za bezradnych radnych,
za powszechnie znanych tajniaków,
za bezwład władzy
i za posłów, których ona ma na posyłki,
za stróżów ładu i porządku strzelających do ludzi na ulicach,
za związkowców ze związanymi rękoma
i za tych wszystkich, którzy swoim codziennym trudem
przyczyniają się do dalszej normalizacji, stabilizacji i demokratyzacji,
dzięki którym już wkrótce Polska znów zacznie rosnąć w siłę, a ludzie...
jak to ludzie – zawsze będą narzekali.

Wznoszę za nich toast najlepszy, na jaki mnie stać:
niech w spokoju sumienia korzystają z przydziałów, beneficjów, nagród...
niech do końca dni swoich zasiadają w pierwszych rzędach, brzęcząc metalowymi orderami,
niech im Bóg, ludzie, historia (niepotrzebne skreślić) nie pamięta (ją).

Wiem, że się okropnie czyta, ale kiedy go pisałem nie wiedziałem, że kiedyś powstanie bej, który nie będzie lubił długich wersów.

autor

jastrz

Napisany: 2019-12-12 Dodano: 2019-12-13 00:03:13

Ten wiersz przeczytano 939 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie