Towarzysz podróży

Kiedy słońce zmęczone do snu już się chyli,
by w niebiańskiej kołysce rano się odrodzić,
wtedy wstaję z fotela pod wrażeniem chwili,
patrząc jak się wydłuża na trawie w ogrodzie

nierozłączny przyjaciel, towarzysz podróży.
Ludzie zwą go konturem, lub po prostu cieniem.
Czemu jest powiernikiem? Wyjaśnieniem służę.
Wytłumaczę wam również czemu zarys cenię.

Już od wczesnej młodości asystował wiernie,
cierpliwie wysłuchiwał co do niego mówię.
Wiedziałem, że autora nigdy nie oczerni,
obserwował milcząco starczy ciała uwiąd.

Gdy leżałem w szpitalu był ze mną pod kołdrą,
wiem, że cierpiał też z bólu i usta wykrzywiał.
Rozdawaliśmy razem datki ręką szczodrą.
Raz przejechał go tramwaj - pamięć wciąż jest żywa.

Wiem, że w trumnie dębowej wraz ze mną zamieszka,
zasypiając na wieki po tym jak sam zasnę.
W ten sposób się zakończy wspólna życia ścieżka -
nie będzie eskortował, kiedy wkroczę w jasność.

Wiersz o tym temacie raz już tu wstawiłem, wtedy jako niedoskonały ośmiozgłoskowiec.

autor

Sławomir.Sad

Napisany: 2018-02-25 Dodano: 2018-02-25 12:38:11

Ten wiersz przeczytano 5829 razy

Oddanych głosów: 137

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie