Trudne pytania.

Kochani, nieustająco dziękuję za okazane mi wsparcie. Walka z rakiem trwa, a obecnie z wypadaniem włosów.

Stoisz samotna wśród słów,
na drodze, bez światła – nadziei.
Kto odebrał ci wiarę?
Kto prawdę bolesną odmieni?

Jesteś jak ptak bez skrzydeł,
co wzbić się chce z promieniami.
Jesteś jak smutny wędrowiec,
którego życie wciąż mami.

Jesteś zranioną łanią,
której skrwawiono serce.
Jak gołąb szary, co przysiadł
skulony na brudnej belce.

Jesteś jak dziecko bez mamy,
bez dłoni, co chronią przed bólem.
Jak porzucony człowiek,
który wciąż walczy z trudem.

Jesteś? A może cię nie ma?
Może to tylko złudzenie?
Może odbicie w lustrze odpowie na twoje;
– Nie wiem?

Nie wiem, jak żyć, by nie cierpieć.
Jak dobrnąć do celu bez skazy.
Jak odsiać plewy od zboża,
utulić szumiące trawy.

Trudne pytania zadane.
Nie zna nikt odpowiedzi,
bo każdy z nas, musi wiedzieć,
jaka się tęcza w nim mieni.

Ile kolorów fałszu, obłudy,
co rodzić się będzie,
a ile kryształu blasku
wypełnia umysł i serce.

Z cyklu „Słowa klucze” Trudne pytania. 2010 r.

Kochani raz jeszcze dziekuję za zorganizowaną składkę by pomóc mi w codziennosi, bym mogła kupić sobie suplementy czy pokryć koszt transporu medycznego do szpitala, ponieważ nie zawsze mam siły, aby jechać, choćby taksi. Tak bywa gdy pożegna się tak wielu bliskich, i zostaje się prawie samym... Owszem są przyjaciele, tacy jak WY, i za to Wam dziękuję, jak i organizatorom wspomnianej zrzutki.

Z serca dziękuję. To wasze serca wypełnia blask kryształu...

autor

Jarzębina

Napisany: 2022-03-11 Dodano: 2022-03-11 17:17:28

Ten wiersz przeczytano 1266 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie