Tryton

Z pąków wiosny, tkana łajba, chybocząco w brzeg dobija
skrzeczy wędka, wespół z ropuch, nutą przezeń roznoszoną
siedzę sam, papieros skwierczy, oddech mlekiem się roznosi
smarkam w rękaw, nikt nie patrzy, śmiech w ruczaju jakby z nikąd
czym szaleństwo, a co spokój, tafla krążki, kreśli w oczach

jak pajączek w babim lecie, wznoszę się, by opaść w piasek
ważę mniej niż zwyczaj głosi, spływ to niemal kajakowy
jedno wiosło, druga strona, macham żywo, płoną wrzosy
gasi nurt, co głowa wznieci, ale ciągle mam ochotę
jak tyrani, pięścią wybić, drugie dno koryta rzeki

zafalował przez widnokrąg, cel był niemal na zasięgu
w pół obrana pomarańcza, topi smutki horyzontem
dzięki za centralizacje świata, kule łatwiej się opływa
szkice, kartografów działka, wolę pstrykać fotki wzrokiem
zgrywam grubą szychę w wodzie, słucha szefa, ryb gromadka

na ławicy, chciwych płetwach, niczym perskich rąk wytworze
wpadam w wodospadu szmery jak w dziewczęce pasma włosów
jak miriada, szklą się krople, kaskadami wolny spadek
chlup i wszystko już wiadome - jest laguna, wśród betonu
nie śmiem budzić ciała jeszcze, proszę cicho stąpać raczej

zachłysnąłem się w zatoce, kiedy pereł kształ zaiskrzył
jakaś siła dech zapiera, nie da chwili, by odsapnąć
na granicy cumowania, statku, nazwanego jaźnią
chwyta dłonie syren zgraja, pieśń radosną gromią usta
co tu mówić pozostaje, Eden każdy ma w zasięgu

zdejmij buty zanim zaśniesz, po co mieć cholewki mokre

autor

K4K_AFK

Napisany: 2011-04-08 Dodano: 2011-04-09 13:16:55

Ten wiersz przeczytano 773 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie