Trzy cnoty

Dzisiejszy świat wygląda tak jak wygląda głównie przez nadzieję. Kiedyś, gdy w rodzinach było kilkoro potomstwa odium nadziei skupiało się na rodzicach, czy swoją pracowitością i zaradnością dadzą radę potomstwo wyprowadzić na ludzi. Rodzice przez to byli najważniejsi, najmądrzejsi i dla potomstwa stawali się naturalnym wzorem do naśladowania. Dziś świat stając na głowie zmienił również obiekt którym się zainteresowała nadzieja. Obecnie gdy w rodzinach najczęściej jest jedno dziecko, to one skupia na sobie całą nadzieję świata, gdyż jedynie one potencjalnie łączy nas z kolejnymi pokoleniami. One jest najmądrzejsze, one chronione jest od stresów życia, one jest zawsze zmęczone i przepracowane przez co nie ma na nic czasu. One ma jedynie prawa, gdyż wszelkie obowiązki odrywają go od głównego celu, czyli bycia gwiazdą. Ono wymaga ciągłego wsparcia i z chęcią by zachować komfortowe warunki współżycia to nie dzieci od rodziców, ale rodzice od dzieci czerpią życiowe idee i wzorce. Nadzieja miesza wszystkim w głowach gdyż umiera ostatnia i nawet pokaleczeni niepowodzeniami nie przestajemy liczyć na cud, choć przez cały czas deklarujemy iż w cuda nie wierzymy. Zatem nie miejmy pretensji do świata żeśmy go tak urządzili i nadzieję postawiliśmy na głowie.

Miłość stała się niepopularna, przecież ułamek procenta nienawiści kończy się miłością, a zakończenie zdecydowana większość miłości rodzi nienawiść. Często pytamy, po co kochać, jeśli po miłości pozostają podobne ruiny jak po nienawistnej wojnie? Po co kochać jeśli by ją nakarmić musimy ciągle zabiegać o względy i usilnie pracować nad jej kondycją, a nienawiść gdy się raz zrodzi, karmi się sama czasami nawet zapominamy czym. Miłość jest niepewna i budzi w nas zazdrość, pewnie dlatego coraz więcej ludzi kocha się w swoim odbiciu w lustrze, choć spoglądając głębiej w rozbiegane oczka pełne pozostałości małych świństewek nie lubimy siebie. Po co kochać i cierpieć jeżeli w prosty sposób możemy to uczucie zastąpić surogatem. Płochą namiastką w postaci pieska lub kotka na którego przelewamy odium uczuć kłębiących się w naszym sercu i przy okazji nie musimy o nic zazdrościć i zawsze będziemy pewni że nasze uczucie będzie bezwarunkowo odwzajemnione. Tak już jest i nie zmienia tego nawet pewność, że bez miłości nasz świat upadnie. My jednak coraz częściej wybieramy leniwy komfort.

Wiara jest niepopularna. Mało kto ją lubi, gdyż odbiega od ponurej rzeczywistości. Wiara zawsze dotyczy zjawisk pięknych i wzniosłych. Nikt nie powie iż wierzę w to że mojemu sąsiadowi (nawet najbardziej nielubianemu) spadnie cegła na głowę, gdy będzie szedł ulicą. Wierzymy w miłość, w ludzi, w Boga, w zbawienie. Wierzymy że wyzdrowiejemy, że nasze dzieci osiągną sukces i we wszystko co chcemy. Wiara pomaga nam pokonać wszelkie przeciwności. Jest celem naszego życia. Bardzo często jednak to zapatrzenie trwa do czasu gdy z wytęsknieniem czekamy na profity, chociaż gdy terminy mijają, a nasze wyobrażenie jest coraz bardziej odległe od rzeczywistości odrzucamy ją jak porwaną koszulę. Obrażamy się na to, że ktoś kto nadzoruje proces realizacji przedmiotów naszej wiary, nie wykonał tego co się w naszej głowie zrodziło. Tak jakbyśmy do końca wiedzieli co jest dla nas najlepsze. Jednak mądre powiedzenie mówi „ Jeśli chcesz Boga rozśmieszyć, opowiedz mu swoje marzenia”. Nie chodzi tu o to że Bóg jest przewrotnym bytem który ciągle nas doświadcza, ale o to że On jak nikt inny potrafi odczytać konsekwencje pewnych zdarzeń. Pewnie wielu marzyło by poślubić mis świata, a przynajmniej najpiękniejszą dziewczynę w szkole. Chociaż usilnie w to wierzyli to spoglądając po latach na historię jej życia dość często dziękują za to że zostali od tego „szczęścia” uchronieni. Jednak to nie do końca wypełnia problem. Po prostu należałoby czasem Opaczności pomóc, a nie tylko czekać na cud. To tak jak z pewnym Ickiem, który złorzeczył Bogu iż nigdy nie dał mu wygrać w lotto. Bóg w końcu przyszedł do niego we śnie i mówi. „Icek ty daj mi szansę. Zagraj chociaż raz”. Każdy by chciał wiary która by była połączona z dowodem, jednak dowód sprawia że wiara umiera, a wtedy jej miejsce zajmuje pewność. Chcielibyśmy wiarę ubrać w szaty mędrca spoglądającego przez szkiełko. Ale tak się nie da.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2021-11-16 Dodano: 2021-11-16 10:31:57

Ten wiersz przeczytano 1392 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie