Trzy życia

Idę drogą obłąkanych dusz.
W koło ciemność, chłód i kurz.
Widzę martwą duszę człowieka,
Człowieka, którego przed swą duszą ucieka.
Widzę schody, zimne, betonowe, jak grób.
Schowam się, bo nie chcę być świadkiem samobójstwa prób.
Krew na ścianie oświetla mi drogę,
Lecz jak zwykle na mej drodze ktoś podstawi mi nogę,
Ktoś sypnie solą w oczy, piaskiem w twarz uderzy,
Zmiesza z błotem ciało, jakby mu było mało.
Ja wstanę, nie poddam się, choć krew oczy me przyciemnia.
Podniosę głowę i pójdę dalej, bo Ciebie już nie ma.
Lecz odwracasz się znowu, wzrokiem mnie zabijasz.
Twe czerwone oczy, gniew i zło nimi przesyłasz.
Cofam się jak najdalej, byś mnie nie dosięgną.
Ty wykonujesz ruch ręką. Moje oczy więdną.
Upadam. W kałuży krwi się topię.
Ostrze przebiło me serce. A ty czekasz aż skonam.
Moje ciało sztywnieje. Umieram powoli.
Odchodzę w zaświaty wbrew mojej woli.
Wygrałeś! Tak można by powiedzieć,
Ale życie nie kończy się po obiedzie.
Jeszcze deser i kolacja. Jeszcze powalczymy.
Mam tyrzy życia, kto później wygra-jeszcze zobaczymy.

autor

MONIAK

Napisany: 2005-07-11 Dodano: 2005-07-12 10:48:57

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie