Trzynaście aniołów z ulicy Ángulo

"ja nic nie pragnę prócz tej właśnie ręki, by podtrzymała skrzydła mojej śmierci."

by uciec wystrzałem. przed następną pełnią,
krew zwilży ziemię i moje skronie.
wszystko stanie się inne. od otwartego ognia.

nad głową,
sypały się gwiazdy, a ja uczyłem się pisać.
na jedwab doznania, kaszmir i aksamit.
wplótł obrazy jak warkocze we włosy,
potem odciął dźwięki i dostęp do tlenu.

noc wciąż pachnie andaluzyjskim umieraniem.
słyszałem strzały. czekały za drzwiami.
podobno każda kula ma swego właściciela,
dosięgłem wzrokiem, własne imię.

wkrótce przyjdzie inna dogma,
rozbierze do naga, położy na dłoni - dymem
rozpali płomienne przemówienie franco
i nie zdążę przeczekać nawoływań palców.

zamknięte okna balkonów. a jednak,
słońce mamy po naszej stronie.
ja i mój ognoitrwały Salvador.

autor

Kornelius

Dodano: 2009-12-10 04:48:01

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie