Tsavo

Dla wszystkich miłośników moich przygód :)

Na Krakowskim rynku przysiadłem na ławce,
aby odetchnąć trochę po całodniowej tułaczce
i nastąpiło to nieoczekiwanie jak na zawołanie.
Wyobraźnia moja zawirowała mi przed oczami
by do Kenijskiego parku narodowego mnie wysłać:

Ten krajobraz dech w piersiach zapierał,
a powietrze takie czyste no i niebo tak przejrzyste,
lecz wiedziałem gdzie jestem,
bom widział ilustracje miejsca tego w szkole,
był to park narodowy zachodniego Tsavo.

Góry rozciągały się na horyzoncie,
a nadrzeczne lasy tętniły życiem, jeziora w oddali małe i duże,
zadrzewione stepy tak pięknie,
wręcz bajecznie się prezentowały,
ale najważniejsze, że obok mnie zasiadała dumna Łapa.

Sprawdziłem mapę co mamy tu zrobić, nic wielkiego,
Odnaleźć trójkę dzieci, które uciekły z domu tutaj by zobaczyć lamparta.
Dobrze, że park jest blisko drogi i możemy stopa złapać.
Podążaliśmy czujni na każdy ruch, ja i Łapa tak jak mój druh,
gdy doszło nas z drzewa głośne lamparta siedzącego na drzewie porykiwanie.

Za kamieniami tuż za tym drzewem skuliły się wystraszone dzieci,
lampart zeskoczył chcąc mnie powalić,
lecz napotkał przeszkodę pazurów i kłów, tak, to jaguar mój.
Łapa dzielna, walczyła co sił,
ja strzałem z łuku w lamparci zad, tym więc wspomogłem Łapę.

Wąż o barwie liści zwisał z gałęzi nad dziećmi,
delikatnie więc patykiem gada usunąłem,
wyrzucając go w krzaki nieopodal,
uśmiechnąłem się do dzieciaków pogodnie,
a jaguar zamruczał zgodnie.

Dzieci przerażone wyciągnąłem z pułapki,
dwoje na mych plecach, a najmniejszy chłopiec na grzbiecie Łapy.
Doszliśmy malowniczym stepem Tsavo do drogi i parku końca czekając,
aż ktoś pojedzie by nas zabrać.
Łapa do kieszeni mej pysk wsadziła i telefon obśliniła.

Zrozumiałem, na co mam czekać, od tego są służby.
Zadzwoniłem do dyrekcji parku, aby wóz po nas przysłali, więc tak zrobili.
W wiosce dzieci zostawiłem, wodza tym ogromnie ucieszyłem, uczta dania różnorakie,
ślinka cieknie na samo wspomnienie przygody tej.

Dziewczyna do mnie przysiadła się i jadła wraz ze mną, całując mnie często,
Już miałem zjeść kolejny kęs, a Łapa zabierała się za żeberka woła,
kiedy usłyszałem głos dochodzący z oddali:
– Siedzi pan tu długo, a chciałabym umyć już tę ławkę – oznajmiła sprzątaczka.
Wstałem i notes swój wyciągnąłem, by zapisać przygodę tę.

W domu na spokojnie historię tą w sieci dodałem,
by podzielić się z wami tymi wydarzeniami.
Więc zostaje tylko czekanie, aż nowa przygoda w wyobraźni powstanie.
Jedno jest pewne, że będzie na pewno, lecz kiedy i gdzie tego już nie wiem.
Do zobaczenia w następnej przygodzie.

Dziękuję za odwiedziny, głosy, komentarze i cenne rady :) pozdrawiam.

autor

sarevok

Napisany: 2016-07-24 Dodano: 2016-07-24 13:27:59

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie