`tu gdzie nie widać wschodu...
Gdy zaczynam tracić nadzieję,
tracę panowanie nad własnym JA.
Staję się kimś - kim nigdy nie byłam.
Człowiekiem obcym wszystkim,
nawet sobie.
Ten ból nie pozwala mi dotrzeć
do kresu swych marzeń.
Beznamiętne spojrzenie
objawia we mnie cień człowieka.
Nie użalam się nad sobą.
Po prostu stoję -
- i płaczę.
Bo czuję się ..
.. taka bezsilna.
autor
zwyczajnie-ja
Dodano: 2007-08-27 21:38:09
Ten wiersz przeczytano 655 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Ujęłaś to tak pięknie...często bezsilność jest
przyczyną łez!