"Tułacze życie"

Zmęczona i bezradna
bez uśmiechu na twarzy
skazana na włóczęgę
golgota ją prowadzi

Wypełniona nostalgią
podpiera się o laskę
zapomniała imienia
prosi o grosz - co łaska

Zostawiła za sobą
smutny wyraz miłości
wczorajszy dzień zniknął
a co jutro nastąpi

Znużona znieczulicą -
codziennego chaosu
zgubiła cząstkę wiary
darowanego losu

Żebracze bycie męczy
zmierza tylko przed siebie
serce jakby zamarło
ona ciągle w potrzebie

Strudzona bez nadziei
ulży sercu i duszy
pewnego dnia na pewno
do chaty znów powróci

Wędrówkę długą przerwie
zapomni o przeżyciach
przy ognisku domowym
dotrwa do zmierzchu życia

autor

Ola

Napisany: 2015-09-29 Dodano: 2015-09-29 17:42:10

Ten wiersz przeczytano 4405 razy

Oddanych głosów: 117

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie