i ty masz Boga swojego

Nie zdejmę ci ze stóp sandałów ucieczki,
bo palce umorusane w niestrawionych potyczkach
słownych masz.

Nie przykryję czerwonym atłasem zwycięstwa
pleców pooranych bliznami czasu
i skarg nie wsłuchanych.

Nie przebiję ci boku włócznią
z twardego paznokcia by udowodnić
banał i patos w okół szerzony.

(Jak prawda absolutna, teorie spiskowe,
wiara w jednego Boga i wiele innych rzeczy
mniejważnych z ważniejszych.)

Na głowę nie włożę korony z marzeń
splecionej pustym łańcychem słów,
gdzie miejsca zbyt dużo na pustkę nas dwojga.

Nie ukrzyżuję za winy, za grzechy, słowotok
w manii wypowiedziany i milczenie w depresji
obecne.

Nic z tobą nie zrobie. Zostawię jak jesteś,
wierzyć będę we własnego boga hipokryzji
i krzywdy świata codziennego.

autor

nieważny

Dodano: 2009-06-30 01:23:29

Ten wiersz przeczytano 698 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie