I tylko...

I tylko czasem braknie nam płuc, by wziąć wdech nieco głębszy od spazmu...

Stoimy...
Rozpalone wargi muskają okolic prawd,
zaciskając się na niedokończonym krzyku
pustych, mokrych spojrzeń.

Potem rozrywamy parę wydrapanych, na
karoseriach doświadczeń, sloganów
i aplikujemy douczuciowo licząc
że na zszargane Ich wzrokiem
kompleksy podziała to jeszcze przeciwbólowo.

A opuszki palców chcą wzbić się
do...smogu wzburzonych pojęć, zakazów
i nakazów i rozpuścić swoim ciepłem
(chociaż na chwilę!)
to, co zalepia nam wspomnienia.
Przez moment się udaje!
Słyszysz?
Ogniste menuet wyrwanych z kontekstu,
pozgniatanych, poplamionych łzami
obrazów, wyrzuca Cię wysoko - tak,
że chcesz latać, nie bacząc na ich
ironię w oczach, wysoko, wysoko, wysoko...

I tylko coraz bardziej boli, gdy opadamy
razem, zanurzeni w pospolitej, chociaż
i tak pięknej, rozmytej na ich szybach rozpaczy.

Oni już nas nie chcą! Jak dzikie,
wściekłe psy wyczuwają w naszej skórze
nutę nadziei wymieszanej z zastygłą na
policzkach śliną. My?
Nas to przecież nie obchodzi! Niech sobie
warczą na poplątane szlaki swoich
niemiarodajnych wyborów, licząc, że inni
mają jeszcze gorzej, gdy rano budzi ich
posmak przepalonego, spopielałego już nawet,
życia.

I tylko czasem uwiera kaganiec ich
błędnie skrystalizowanych, do bólu
oczywistych i sprawnie działających
norm. My?
My zostaniemy tutaj, związani ich kaftanami,
a tak naprawdę wolni od bredni tego starego
wariata Sokratesa.

I tylko czasem poczujemy żal, że my,
zamknięci w umieralniach dla odmieńców,
wiemy nieco więcej o ich prawdziwych,
brudnych naskórkach
wtedy, teraz i później.

autor

osobiesam

Dodano: 2009-03-09 01:41:48

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie