Tylko rosa rymuje się na trawie

Słońce rzuca długie cienie
przy zamiataniu ściółki leśnej.
Igły porozrzucane wszędzie posypują
łodygi, trochę skrzypią.
Przylegają do jej długich palców u nóg
głęboko w czarnej ciemnej glebie.

Oto głęboka cisza lasu,
myśli pozostają tu w moim umyśle.

Jednak w moich snach jest nadzieja,
co może być tylko iluzją.
Światło znów odnajduje swoją drogę,
może być przedmiotem dyskusji
w co zarówno wierzę, jak i pojmuję


jak drzewa w lesie
mogę zgubić wszystkie igły,
ale nie złamię się, nie spadnę,
ani poniżej, ani powyżej
tak długo, jak mam głębokie korzenie.
Mogę zarówno lekko się kołysać, jak i poruszać.

autor

Mirabella

Napisany: 2021-10-10 Dodano: 2021-10-10 10:41:03

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie