O tym, co było, o tym, co jest...

Patrząc na polskie losy przez lat już wiele wiele
Myślę, co wiedzieć trzeba, by czuć się tu jak w domu?
Myślę – bo myślę sobą, jestem – a coraz śmielej
Patrzę w tą naszą przyszłość, patrzę – wciąż po kryjomu

„Nie mogę” się dziś ujawniać – to Polska, nie III Rzesza
Choć wiem, że co was dziwi, to gniew w was wielki wzburza
Polak po szkodzie głupi – a Hitler w końcu wskrzeszał
Nadzieje – nam nie zostało nic, co nie oburza

Polakom wszakże nie brak i chwały, dumy z kraju
„W końcu my to Sarmaci! To ludzka szlachta przecie!”
Lecz braknie nam dziś nawet znośnego obyczaju
A każdy skory chwalić swój ród w tym wielkim świecie

Kto widzi, że z tą władzą nie dojdziem do lat siła
W niewzruszonym państwie, odpornym na knowania
Lecz cóż to! Ten, kto widzi, że ona kraj zgubiła
Niech spojrzy wnet na siebie – czy całe zło zasłania…

I wreszcie, przecież w ludziach tkwi sedno, czas przetrwania!
I wreszcie, cóż ja mogę? Nie będę przecież ganić
Pamiętam, jakem młodziak – wciąż wierzył w zakłamania
Pamiętam. Choć to teraz nas może tylko zranić…

autor

Silvus

Napisany: 2008-05-26 Dodano: 2008-05-26 22:48:05

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie