K O M Ó R K A

Od niedawna noszę komórkę w kieszeni. Dzwoni syn "
wyjechałem do ciebie rowerem, jestem za wiaduktem,
zjeżdżam z góry przez lasy. Potwierdzam jadę na
spotkanie. Na 1o kilometrze sprawdzam odległość , syn
potwierdza.Na 15 km stukam w komórkę cisza. Dodam, że
syn po zawale i lekarz w szpitalu zalecił rower bo ma
nadwagę. Zatrzymuję na leśnej drodze samochód z
pytaniem czy spotkali rowerzystę - nie. Dzwonię do
córki, nie odpowiada, dzwonię do drugiego syna też
cisza. Jadę dalej, spotykam leśniczego i ten mi
wyjaśnia na tym odcinku niema zasięgu, a syn jest już
w pobliżu.
Spotkanie uwieczniliśmy na zdjęciu i fejzbuku .
Facebook - bolesław bis .

Opisujesz szarą rzeczywistość. Niestety czasem i taka
właśnie bywa. Pozdrawiam:)

Smutek i nowoczesność, a nieuniknione i tak by
przyszło, tylko później. Pozdrawiam

Wiersz smutny ale prawdziwy. Pozdrawiam

I to jest nasze życie.

I życie i śmierć tu się przewija...pozdrawiam:)

refleksyjna i bardzo smutna miniatura

Bardzo smutny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.

Dobre zderzenie tego, co powierzchowne w kontaktach i
tego, co głębokie w przeżywaniu. Pozdrawiam :)

Wspaniała myśl.Pozdrawiam.

Paskudna metoda na zrywanie kontaktu; dobry wiersz,
rzadki przypadek tekstu dotykającego dzieł
współczesnej techniki. Podoba mi się :)

To bardzo przykre.

Smutna ale piękna miniatura. Pozdrawiam

Skłania do refleksji. Ucięte połączenie z kimś, kto
odszedł lub sam urwał z nami kontakt - zawsze boli...
Popraw tylko "poza zasięgiem". Pozdrawiam

sprawdza się stare powiedzenie, czas leczy rany,
niczego nie da się zapomnieć na siłę. Pozdrawiam