Ubieram spojrzenie

nie zawsze łatwo jest się wzbić - nie zawsze ma się te
skrzydła które pozwolą się oderwać od codzienności,
drugi człowiek często jest napędem do startu ...

Podoba mi się Twój sposób wyrażania myśli. Dziękuję i
cieszę się, że Ci się podoba to co napisałam.
Cieplutko pozdrawiam :))

Ty latasz, ja tylko lewituję. Czatinko- odwagi
gratuluję!

jeśli PL nie jest kapitanem tego "okrętu" - to
wykracza poza lojalność(?), ale zyskuje nieznane.
Wiersz przedstawia dylematy wynikający z ludzkiej
potrzeby brania losu we własne ręce, stawania z nim
"oko w oko" i "na własnych nogach" (tak to rozumiem).
Pozdrawiam

Skrzydła w wodzie mokną i nie można wiosłować, tylko
lot ma szansę. Obrazowo o marzeniach.

w wierszu czuć potrzebę wzbijania się ponad..dobrze
się czyta...pozdrawiam

dobrze poprowadzony tekst dobry temat :)

jeżeli masz taką potrzebę to leć

wzbij sie i lec :)pozdrawiam ciepło

Ciekawy wiersz,a moja rada zrobić licencję pilota i
latać..z góry jest przyjemniej oglądać świat i kolory
są o wiele ciekawsze..bezpiecznych lotów..powodzenia

"...zbłądziłeś kiedyś jak stary żeglarz..." jak jest
smutno kiedy ktos mysli ze kochajac zabladzil. Ciezko
jest w zyciu wioslowac skrzydlami ... wzbij sie do
lotu ! Dlatego dano nam te skrzydla :)!

stara łajba już bezszczelnie przepuszcza, bezczelnie
przypuszczając ,że niewierność
dla jednego portu pójdzie w niepamięć i że ty
wiosłować będziesz jak matros - kiedy ty wolisz fruwać
swobodnie jak albatros!