Ulga

W ostatniej chwili wskakuję do pociągu.
Kierunek: miłość.
Wagon za wagonem znika w tunelu
a ja nie mając biletu
ukrywam się za zasłoną cieni.
Kiedy mija mnie konduktor
jak duch skradam się do Twojego przedziału.
Z drżącym sercem chwytam za klamkę,
w myślach jeszcze odtwarzam
scenkę naszego powitania
i ten namiętny pocałunek...
W końcu otwieram drzwi
i ostrożnie wchodzę do środka
lecz Ty nie czekasz na mnie stęskniony.
To nie mnie obejmujesz.
To nie na mnie patrzysz z czułością.
Serce przestaje bić,
tysiące myśli i wspomnień
galopuje po mojej głowie,
łzy cisną się do oczu
a ja odwracam się zaciskając pięści
i wyskakuję z pociągu.
Patrzę jeszcze
jak czarna kropka znika na horyzoncie.
Oddech wyrównany,
spokój czai się w oczach,
w których odbija się blask zachodzącego Słońca
a ja uśmiecham się do siebie
i z ulgą wracam do domu...

autor

Siekierra

Dodano: 2008-10-05 15:31:58

Ten wiersz przeczytano 663 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie