Ulotność życia

Poznałem go w pociągu

Do dziewczyny jechał
Taki był uprzejmy i tak sie uśmiechał
Dusza człowiek można powiedzieć
Co było później nie chcecie wiedzieć

Zaczął o sobie mi opowiadać
Jak sobie życie ciężko układać
I taki pełny wciąż wiary był
Ze jako zły już nie będzie żył

Poznał dziewczynę bardzo radosną
Przy której serca znajomych rosną
To ona właśnie go tak zmieniła
Chęć bycia dobrym w nim wyzwoliła

Był to przystojny, młody człowiek
Słuchając jego nie zmrużysz powiek
I do niej jechał z jedynym celem
By zostać na wieki jej przyjacielem

Miał już kwiaty, obrączkę gotową
Jechał do niej z radosną głową
Lecz przyszła stacja pora wysiadać
Oh jak ja chciałem jeszcze pogadać

Godzinę później ja już wracałem
I tylko karetkę przez okno ujrzałem
I coś jakbym poczuł serca ugodzenie
Że ktoś dobry zaznał cierpienie

Ten chłopak leżał wciąż uśmiechnięty
Z raną na twarzy, cały pocięty
I już nie oddychał z łzami to mówię
I posmutniałem, bo bardzo go lubię

autor

Paweł_Marek_Mateusz

Napisany: 2007-12-09 Dodano: 2008-01-07 01:20:41

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie