Umarli, zapomniani

Śmierć znowu była blisko.
Przeszła powoli i ciężko,
przygarbiona od nadmiaru umierania. Niczyja.
Błądziła po korytarzach starej kamienicy z niewidzącym od zawsze spojrzeniem,
zostawiając po sobie chłód mosiężnych klamek
i obdrapanej przez czas lamperii.
Zatrzeszczały gdzieś w górze drewniane schody,
lecz nic – zapadła cisza,
choć dźwięki zapamiętanych przez materię kroków powracały wciąż,
niczym echo.

Ktoś się potykał. Zbiegało jakieś dziecko…

Pochmurny dzień nadawał jeszcze bardziej szarego wyrazu,
tym przedmiotom sprzed dziesięcioleci.
Niedomknięte okno
miało popękane od ciągłych uderzeń szyby. Na zewnątrz deszcz skapywał z liści kasztanów.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-04-10 Dodano: 2016-04-10 02:02:53

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie