Umierały powoli. Zaraz obok Boga.

Niebo usiane stalowymi ptakami, a tak kiedyś było niewinne,
stalowe ptaki lecą w ostatnią podróż. Chwytaj życie. Szybciej!
Po ziemi leniwie toczą się żelazne słonie na gąsienicach,
orszak ich prowadzi. Ci, co już nie wiedzą po co, lecz nabite mają karabiny.

W ciszy i spokoju przesuwa się granica zatracenia,
zaraz krzyknie ostatnim tchnieniem opowieść o ludziach. A potem...potem już nic nie ma.
Płaczą drzewa władzy, niepotrzebnymi już banknotami,
ktoś upadł, zabłądził. Błaga o wybaczenie, lecz Oni wciąż idą naprzód.

Ogniem strawiona ziemia. Stalowe ptaki spadają trafione laserowym promieniem światła,
leniwe słonie zgubiły się wśród kurhanów. Pojadą do diabła.
Oni klękają, jak do modlitwy. Smakują suchą ziemię zdziwionymi ustami,
nie tak miało być. Lecz teraz to już nieważne.

Zniewolone dusze w pomarszczonych maskach i te lalki z plastiku stopione na szkaradną masę,
w domach ze słomy. Nie pomoże żaden święty obrazek.
Nikt nie pytał narodów. Królowie leczyli umysły wywarem z krwi potępionych,
i tylko ta krew nie potrzebuje metafor. Od wieków ta sama. Transfuzja w nicość. W przyzwoleniu i mentalnej agonii.

Dawno temu żyli ludzie. Tak, mój drogi synu wiatru,
słuchaj bajki na dobranoc. Kiedyś człowiek rządził światem.
Dziś jak ojciec, smagasz pustkę, chodzisz z mrokiem na spacery,
głucha cisza i samotność siedzą w parku martwej ziemi.

Nie ma już porządku świata. Dzicz pierwotna powróciła na tron bytu,
tak powstaje nowe dzieło. Świat bez ludzi. Świat bez krzyku.
Co żyło umarło, a co było od zawsze, dziś opowiada historię,
o zwierzętach dwunożnych, co kochały wojnę. Umierały powoli. Zaraz obok Boga.

autor

rebel

Napisany: 2010-08-26 Dodano: 2010-08-26 14:27:12

Ten wiersz przeczytano 746 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie