Umrzeć - to jeszcze bardzo...

więc wracać do początku ? znów - modlić się ?

o krawędź bezradności rozbijają się

- pytania - „dlaczego ja, dlaczego już, dlaczego?”
żal ze szklanych oczu wyziera i rozprzestrzenia
pali ciało, co z braku sił bronić się zaprzestało

- myśli - „czy zdążę nim serce obezwładni”
plany i marzenia wciąż odkładane, piętrzą się
na schodach życia okryte pyłem oczekiwania



dni pachną - coraz intensywniej - Najwyższym

czujesz – wskazówki czasu gwałtownie przyspieszają
godziny przeistaczają się w marne minuty, gdy chcesz
zatrzymać w sobie wszystkie przemijające drobinki chwil

widzisz - motyle na powiekach nieruchomo przysiadły
tęczowym skrzydłem śmierci bezszelestnie dotykają
gasną dni, gaśnie człowiek, gdy ku nieba bram wzlecą



cichy szept - modlitwa – prośba

Panie Mój, Panie daj mu trochę czasu i pozwól
pozwól przeżyć ostatnie dni tak, by umierając dziękował
za wszystkie radości, ale i cierpienia, jakimi go obdarzyłeś

Panie Mój . . . płomień zgasł

Śmierć. Aż opuszczą mnie wszystkie rzeczy. Aż porzuci mnie niebo, morze, gwiazda, śnieg . . . Ból do samego nieba.

autor

perelkamalenka

Napisany: 2007-09-18 Dodano: 2007-09-20 07:47:16

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie