Usiądź mój gościu

Spragniony gościu usiądź przy mym stole
Posil się, odpocznij byś nabrał w sobie mocy
By Twa wędrówka po świata smutnym padole
Nie była ciemnością nadchodzącej nocy.

Spocznij i niech Twe zmęczone losem kości
Poczują siłę gdy wstanie zaspane życie
Twe wnętrze smutne odżyje chwilą radości
Twa dusza odnajdzie miłość ukrywaną skrycie.

Drewniany kij co dzierżysz w swojej dłoni
Nadzieją i ucieczką niech będzie Ci na wieki
Drogami na tej ziemi po posiwiałej skroni
Będzie Ci drogowskazem myśli i pragnień dalekich.

autor

KRZYSIEK S

Napisany: 2006-09-17 Dodano: 2006-09-17 19:00:55

Ten wiersz przeczytano 856 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie