O wdzięku, sile i... nimfie...

Opowieść była spisana w runach,
czyli metodą prostego węzła.
To teatr cieni z dawnego świata,
a w roli głównej nimfa Hortensja.

O nimfach wiedza jest dość szeroka,
są polne, leśne, górskie i wodne.
Hortensja zwykła sypiać w namiotach
i uwielbiała nakładać spodnie.

Wyłamywała się ze schematów,
w nektarze z kwiatów nie gustowała,
umiała sprawić niedźwiedziom baty,
nie była wiotka ani też mała.

Nie było miejsca wśród nimf plemienia,
bo miała rozmiar ludzkiej kobiety.
Ponoć jej matka raz, od niechcenia,
z kowalem Rochem dopadła mety.

Odziedziczyła Hortensja zatem
po swoim ojcu ogromną siłę,
matka jej dała zapachy kwiatów,
urok i aparycję przemiłą.

Zaś rzecz się działa przed lat tysiącem,
gdy na tych ziemiach żyli Polanie,
o silnych dłoniach, sercu gorącym,
w niewiastach mieli upodobanie.

Hortensję pojął za żonę łucznik,
miał piękne oczy i duszę mężną.
Z nimfą porządek świata zakłócił,
bowiem spłodzili plemię potężne.

Dzisiaj, po latach, te białogłowy,
co w polskiej ziemi się urodziły,
mają wdzięk nimfy, żelazne zdrowie
i w każdej drzemią ukryte siły.

autor

wielka niedźwiedzica

Napisany: 2014-03-14 Dodano: 2014-05-14 22:03:05

Ten wiersz przeczytano 2200 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie