We dwoje wciąż na szlak

Bo przecież chodzi o to,
by z tą obrączką złotą
móc zaczarować świat,
razem na wiele lat.

Łatwo zatańczyć walca,
z młodością swą na palcach,
lecz przecież srebra skroń
też szepcze, dla mnie spłoń.

Spojrzenie rozmarzone,
a myśli wciąż szalone,
wszak wina boski smak,
dojrzałość, czyż nie tak?


Warto z miłości darem
wciąż wdychać życia parę,
choć sił już czasem brak,
we dwoje wciąż na szlak.

autor

magda*

Napisany: 2012-11-12 Dodano: 2012-11-13 00:02:08

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie