Wędrówka
Nie pukaj do drzwi, zamknięte
W okna nie zaglądaj,zasłonięte
Mów szeptem, bo słuchać nie umiem
Nie wołaj mego imienia
Nie szukaj wśród ludzi
Ja już wędruję.
autor
Wieslawa
Dodano: 2015-01-24 20:40:32
Ten wiersz przeczytano 563 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Ciekawy Pozdrawiam.
wiersz dobry chociaż w depresyjnym klimacie ...
osobiście wolę "w górę"
ooo... ciekawa miniatura, spójna i pozostawia miły
niedosyt :-)
Intrygujący wiersz,
zwłaszcza ta wędrówka mnie zastanawia,czyżby już
peeelka
wędrowała gdzieś poza rzeczywistością,z dala od ludzi?
Pytanie tylko czy na jawie,we śnie,w czasie depresji
spowodowanej przez samotność,
a może już w innym wymiarze?...
W każdym razie dobry,choć bolesny wiersz...
Pozdrawiam serdecznie:)
Olu dziękuję. Pozdrawiam
Ja nie lubię wędrować, wolę siedzieć na ...
Pozdrawiam
W tytule brakuje ogonka " ę " miłego:-)
Lubie wedrowki samotne, ale lepiej smakuja we dwoje,
wiec trzeba otworzyc drzwi, odslonic okna i sluchac:-)
Zawsze przyjemniej jest wędrować we dwoje:) Samotność
nigdy nie będzie dobrym kompanem. Czytając ten wiersz
odniosłem wrażenie, że tematem jest śmierć.
Pozdrawiam:)