wenecka

te­raz możemy tańczyć na czar­nym parkiecie
z igłą i naszym gramofonem
na czer­wo­nym ko­le tłumy ga­piów
kurz , ciem­no i jed­na piosenka
ktoś kładzie się do snu
biją dzwo­ny na dobranoc
nie prze­padam tańczyć
ale to po­budza włas­ne marze­nia
pożąda­nie i zimną krew
jeżeli w oczach widzi­my duszę to na us­tach szczerą prawdę
w sa­lonie bal mas­ko­wy
i ko­rowód ska­cowa­nych gwiazd
w jej uśmie­chu od­ro­bina Wenecji
ironia zapita kawą

autor

marekg

Napisany: 2013-12-01 Dodano: 2013-12-01 20:36:10

Ten wiersz przeczytano 709 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie