Wewnętrzna metamorfoza...

Widzę siebie z perspektywy tylu lat...
Widzę wielką zmianę,to już nie ta dawna ja...
Kiedyś byłam inna...
Ludzi nie szanowałam...
Kierowałam się instynktem...wygrywać kochałam...
Porażek przyjmować nie umiałam...
Lecz dziś po latach trenowania...wyzbyłam się tego zachowania...
Nauczyłam się współczuć i płakać...
Upadać na ziemię i dzielnie z niej wstawać...
Rozwiązywać problemy a nie w kąt odstawiać...
Rozmawiać z ludźmi i im pomagać...
Lecz po mimo tego wciąż nie ufna jestem...
Wole działać rozumem niż sercem...
Planować wszystko skrupulatnie a nie lecieć z wiatrem...
Powiedzieć najgorszą prawdę a nie posługiwać się już kłamstwem...
I wciąż mam świadomość że ranić słowem potrafię...
Wyczuwam granice pomiędzy koniecznym kłamstwem a fałszem...
Jednak nie raz jeszcze pewnie potknie mi się noga...zrobię coś wbrew sobie...
Będę żałować...
Lecz wiem że się staram i że niektórzy to dostrzegają...
Ci najbliżsi którzy moje starania doceniają...
Bo wspaniałe to uczucie jak żyje się ze sobą w zgodzie,
W końcu Ja i ja to na całe życie związek...

Ciesze się że jestem sobą i żyje według własnych zasad...warto się czasem zastanowić nad sensem istnienia i wyciągnąć z tego wnioski...

autor

Obce imię

Napisany: 2007-03-03 Dodano: 2007-03-04 14:30:15

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie