Wewnętrzny smutek

Chciałabym wreszcie opowiedzieć o tym co mnie męczy.
Tym wewnętrznym żalu i smutku do tylu ludzi.
Ale nie potrafię wydusić z siebie ani jednego słowa.
I to mnie tak bardzo boli tak dręczy.
Codziennie rano zaczynam ten koszmar od nowa.

Tak bardzo boję się nie zrozumienia
Śmiechów czy kpin za moimi plecami
Moje życie to tak naprawdę niespełnione marzenia
Ujawniające się gdy spędzam samotnie dni ze łzami.


Tak bardzo się staram nie myśleć o tym
Pochłonięta w nauce – zapominam choć na jakiś czas
Ale czy kiedyś miłość i spokój pojawi się w sercu mym?
I będę czuła że nic nie zdoła rozdzielić nas


Pojawiające się chwile radości
Powodują że całkowicie nie zwątpiłam
Zaczynam wierzyć że spotka mnie jeszcze odrobina prawdziwej miłości
I dlatego jeszcze się nie zabiłam....

autor

marruh

Dodano: 2007-09-03 17:20:45

Ten wiersz przeczytano 789 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie