WIATRU WIOLINOWA STRUNA
Związany węzłem naszej tajemnicy
grywam na wiatru wiolinowej strunie
a echo niesie i pod niebem krzyczy
do słońca wątłe wyciągając dłonie
upadłe dusze ze snów niewyśnionych
wtórują dźwiękom niewidzialnej harfy
złapię choć jeden życiodajny promyk
uwolnię myśli śpiące pośród martwych
srebrnymi łzami powypełniam źródła
i nurty rzeki pochłoną milczenie
otchłań rozproszę abyś znowu mogła
mojej muzyki być zaklętym brzmieniem
nie pęknie wiatru wiolinowa struna
dopóki kamień tam na wzgórzu leży
bo na nim ryta jest tajemna runa
i dusza płonie i ten co uwierzył...
Komentarze (64)
Dla takich wierszy powrócilam na Beja
Miło poczytać...
Piękne klimaty ciekawe porównania bardzo oryginalne,
cudo...
Niesamowity klimat! Nie mogę się oderwać...
jest zwiewny i pełen poetycznej poezji ...
Przepiekny wiersz i niech wisi jeszcze pol roku ,bo
warto czytac..
Dla TAKICH wierszy może wisieć top lista i kolejny
miesiąc. Rzec można ... i "wykuć" na pamięć całość bo
warto. Piękne tony, piękne słowa, doskonałe rytmy.
Jedno co troszkę drażni, to powtórka tytułowego
fragmentu, aż dwukrotnie w treści. Ale to tylko mój
odbiór.
Podoba mi się Twój wiersz,lubię takie trochę
tajemnicze klimaty.Motyw nieszczęśliwej miłości chyba
jest tutaj dość powszechny...
Ładny wiersz ,a 3 strofa to jest genialna :)
Nienagannie napisany jedenastostozgłoskowiec. Wiersz
na właściwym dla niego miejscu.
Romantycznie z nutką melodii...
masz bardzo fajne wiersze.gratuluję i pozdrawiam
Uwierzył-a i się popłakała!Oby ta struna nigdy nie
pękła!Bo miłość jest jak struna , czasem zajęczy ,
pięknie zagra lub zafałszuje ale dopóki nie pęknie,to
wszystko można na niej zagrać.I to jest piękne!
poezja w poezji nic dodać nić ująć gratuluję
Ja Ci wierzę... Doskonały wiersz.