Wiązania jonowe

[Kolejny odcinek opowiadania]

– Bardzo mi miło, Zosiu, ale to ja zapraszam – odpowiedział Filip natychmiast po tym, jak Marek rzeczywiście zakręcił się na pięcie i odszedł, zostawiając swoją kobietę z małą dziewczynką na rękach.
Wskazał ręką swój stolik, przy którym wciąż siedziała Marta, kończąca swój posiłek. Zofia tym razem uśmiechnęła się swobodnie i widać było w pięknej twarzy natychmiastowe zmiany – już nie spięty jej wyraz, wyrażający złość lub nawet agresję, ale sympatię i zainteresowanie kontynuowaniem spo-tkania. Pocałowała Julkę i przełożyła ją wygodniej na lewą rękę, prawą zaś poprawiła swoje włosy.
– W takim razie jestem ci posłuszna, Filipie, możemy iść – żartobliwie skinęła głową i dodała: – Czy mógłbyś mi pomóc i zabrał to stojące na krześle nosidełko dla dziecka?
– Jak najbardziej – padła odpowiedź.
Filip chwycił w prawą dłoń nosidełko, a w drugą – wolną, prawą rękę Zofii, pociągając ją lekko za sobą w kierunku ich stolika. Bez żadnych oporów czy wątpliwości cała trójka podeszła do nieco zdziwionej Marty, która do tej pory niewiele lub prawie nic nie rozumiała z rozgrywających się za nią wydarzeń o charakterze społecznym i powiedzmy – rodzinnym.
– Poznajcie się – zwrócił się do obu pań.
– Jestem Zofia – dygnęła stojąca dotąd elegancka i wciąż młoda kobieta, wyciągając dłoń do Marty, która natychmiast porzuciła końcową fazę spożywania obiadu i energicznie wstała z krzesła.
– Jestem Marta – podała dłoń na powitanie, okraszając ten gest bardzo pięknym i zdaniem Filipa szczerym uśmiechem i skinieniem głowy. – Bardzo proszę, usiądźmy, bo przecież nie będziesz tak stała ze swym maleństwem na ręku.
Obie panie usiadły, a tuż potem Filip rozejrzał się za kelnerką, poprosił ją do stolika i także przy nim usiadł. Młoda dziewczyna w uniformie restauracji niezwłocznie się pojawiła obok nich i z uśmiechem oczekiwała zamówienia.
– Coś byś zjadła? – Filip zwrócił się z lekkim ukłonem do nowej uczestniczki spotkania.
– Polecam filet z kurczaka z frytkami i surówką – odezwała się Marta.
– Nie, dziękuję, Filipie, muszę dbać o linię – Zofia odpowiedziała pomijając rekomendację Marty. – Kawę poproszę.
Kelnerka przyjęła zamówienie na kawę latte dla wszystkich trojga i szybko odeszła – obiecała wrócić za pięć lub sześć minut. Zofia przejęła inicjatywę w rozmowie, trzymając tym razem wyraźnie zmęczona Julkę na kolanach:
– Od dawna nic o tobie nie słyszałam, Filipie. Czym się obecnie zajmujesz?
– Najkrócej rzecz ujmując – zajmuję się dzieciakami, przychodzącymi do naszej wyższej szkoły technicznej, czyli do "polibudy" w Warszawie, Wydział Chemii. Uczę ich na przykład tego, czym są wiązania jonowe.
– O, kurczę! Wiązania jonowe! A cóż to takiego? Czyżby to było jakieś pojęcie pochodzące z niezbyt lubianej przeze mnie dziedziny bardzo, bardzo naukowej, chemii lub fizyki?
Filip od razu zwrócił uwagę, że Zofia jak gdyby ignoruje Martę, zwracając się tylko niego – twarzą, wzrokiem, samy-mi pytaniami, będącymi zaproszeniem do rozmowy z pominięciem obecnej przecież tutaj trzeciej osoby dorosłej (nie licząc dziecka). Owszem, może był przewrażliwiony, ale po raz pierwszy to zauważył u niej kilka lat temu, kiedy to jego właśnie ignorowała w rozmowie z Markiem i w obecności jeszcze kogoś. Nie przypadło mu to do gustu, wtedy i teraz, a Marta też natychmiast to wyczuła i siedziała nieco zgaszona. Czyżby miała być odsunięta na bok od głównej osi dwojga rozmówców, Zofii i Filipa? Nie, nie spodobało mu się to, ale nie był jeszcze przygotowany na właściwą reakcję. Na razie próbował wyjaśniać uprzejmie i w miarę wyczerpująco, zaczynając od nietypowej strony:
– Wiązania jonowe to rzeczywiście jedna z teorii, na której opiera się chemia, ale w swoim związku z fizyką. To takie jakby partnerstwo dwóch nauk, chemii z fizyką, choć jeszcze nie małżeństwo. Żyją razem, współpracują w miarę zgodnie, ale czasami dochodzi między nimi do scysji i walczą ze sobą o przewagę. Na pewno uczyłaś się cośkolwiek o tym, Zosiu, zanim zdobyłaś maturę?
– O małżeństwie? – kobieta świdrowała Filipa swoimi piwnymi źrenicami. – Nie, o tym mnie akurat nikt nie uczył, a z partnerstwem sama próbuję sobie poradzić. Ze skutkiem takim, jaki przed chwilą widziałeś.
– Może i widziałem, choć nie mam pewności, czy zrozumiałem dobrze wasz przekaz.
Filip obserwował dziwny dla niego brak reakcji Marty, osoby zazwyczaj żywej i otwartej (na pewno bardziej, niż on sam). Czyżby podejrzewała, że coś go łączy z Zosią, co mo-gło ją niemile zaskoczyć i spowodować pewnego rodzaju blokadę psychiczną? Pomyślał, że piękna twarz i nienaganna sylwetka "Kanadyjki" onieśmielała ją, przecież dziewczynę młodszą o trzy lata. W jakimś stopniu sam czuł się temu winien, bo zamiast zajmować się Martą tkwił w nierealnym świecie marzeń i emocji, w którym do niedawna królowała bezspornie Zofia. Przecież tyle lat minęło, od kiedy zaczęła się ta jego cicha miłość czy też fascynacja niezdobytą nigdy kobietą. Oprócz dwóch – trzech najbliższych mu osób nikt o tym nie wiedział, łącznie z samą główną bohaterką i adresat-ką westchnień.
Niemniej jednak Filip wiedział i czuł, że po wczorajszym spotkaniu u Marty sytuacja ich obojga radykalnie się zmieniła, a niespodzianka w postaci wizyty Zosi w Polsce nie miała już większego znaczenia. Właśnie po raz pierwszy uświadomił sobie, że bardziej mu zależy na Marcie, niż jeszcze wczoraj mógł o tym sądzić. Dlatego dotknął jej dłoni, a za chwilę mocno ją ujął. Zaczął drugi punkt swojego wykładu, długo patrząc w jej oczy, a tylko od czasu do czasu w oczy Zofii.
– Powiedzmy, że chciałbym się związać lepiej z Martą. Cóż powinienem zrobić w tym celu? Załóżmy, że fizyka do-brze mówi, że atom pierwiastka chemicznego, zwanego Filip, ma dwa elektrony walencyjne na swojej zewnętrznej orbicie. Inny pierwiastek chemiczny, zwany Marta, ma sześć elektronów na swojej zewnętrznej orbicie. Fizyka wraz z chemią mówią nam w takim przypadku, że Marta potrzebuje dwóch elektronów Filipa, by je przechwycić i przyłączyć do swoich sześciu. W ten sposób powstałby oktet elektronowy na ostatniej zewnętrznej orbicie atomu Marta. Filip tego chce, więc dość łatwo je odda, a wtedy stanie się kationem, czyli jonem o ładunku elektrododatnim. Załóżmy, że Marta też tego chce, dlatego po przechwyceniu tych elektronów stanie się anionem, czyli jonem o ładunku elektroujemnym. Spowoduje to, że oboje się zwiążą niewidzialną dla oczu ludzkich więzią, podobną do więzi partnerskiej, a być może nawet małżeńskiej. Powstanie związek chemiczny, silnie wiążący Filipa i Martę za pośrednictwem właśnie silnych wiązań jonowych, czyli z udziałem kationów i anionów. Wszystko na podobieństwo wiązań jonowych, występujących w chemii, czego próbuję uczyć moich studentów.
– Czy potem oba pierwiastki chemiczne, zwane Filip i Marta, będą żyć długo i szczęśliwie,? – zapytała Zofia, próbując przeniknąć dość zawiłe metafory.
– Może tak będzie, choć nie ma pewności do końca. Może się zdarzyć, że pojawi się Zofia, która będzie miała również sześć elektronów na swojej zewnętrznej orbicie i to ona ze-chce związać się z Filipem.
– Może nie zechce, bo Zofia związała się już z Markiem, który ma także dwa elektrony na swojej zewnętrznej orbicie.
– Dlatego też żyją ze sobą długo i szczęśliwie?
– Oni raczej żyją już za długo ze sobą i na dodatek chyba nie bardzo są szczęśliwi.
– To czemu nie rozerwać takiego związku?
– Może dlatego, że doczekali się już wspólnego potomstwa i od dawna mają wspólne interesy?
Podeszła kelnerka, przynosząc i stawiając na stoliku filiżanki z zamówioną kawą. Marta już dawno skończyła jeść obiad, czego nie dokonał Filip (jego rozgrzebane danie z filetem drobiowym czekało na ostateczną decyzję, co z nim zro-bić). Oboje wymienili między sobą wiele mówiące spojrzenia i rozłączyli dłonie, zabierając się za spożywanie kawy.
Zofia wstała i ułożyła słodko już śpiącą Julkę w nosidełku. Poprawiła fryzurę i sukienkę i usiadła naprzeciwko Filipa, także rozpoczynając w ten sposób wspólne picie kawy.
– Dziękuję, że mnie zaprosiłeś!
– Chciałbym zwrócić uwagę, że oboje cię zaprosiliśmy, ja i Marta – odezwał się cichy wielbiciel (do niedawna) pięknej Zofii.
– Przepraszam masz rację, oczywiście! – odpowiedziała. – Dziękuję także tobie, Marto, za zaproszenie.
Marta uśmiechnęła się melancholijnie, ale na razie nie odzywała się dość uparcie. Wzruszyła tylko lekko ramionami, jak gdyby było jej wszystko jedno.
– Jesteście więc po słowie? – zapytała Zofia. – A może nawet więcej i jesteście już parą, jak prawdziwy związek chemiczny, złożony z dwóch pierwiastków?
– Owszem, jest między nami chemia i mówiąc szczerze bardzo się z tego cieszę. Znamy się z Martą już ponad rok.
Telefon Filipa zabrzmiał głośno jakimś walcem Straussa, wyrywając wszystkich z krótkiej chwilki zamyślenia nad tym, co zostało powiedziane.
– Przepraszam, ale muszę odebrać – zakomunikował ściszonym głosem, pokazując uniesiony ponad prawym uchem aparat. – Moja kochana siostra czekała na telefon ode mnie, lecz ja zapomniałem zadzwonić. Dlatego ona teraz dzwoni, więc odbiorę, bo nie wypada mi inaczej zrobić. Zostawię panie na chwilę i odejdę na bok, żebyśmy wszyscy mogli spokojnie porozmawiać – ja z siostrzyczką, panie między sobą.

https://www.youtube.com/watch?v=owYTgJEnR-4

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2021-07-13 Dodano: 2021-07-13 11:13:36

Ten wiersz przeczytano 2156 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie