Wieczna miłość...

Z początku dwoje ich było
Ona woda a on ogień...
Wszystko właściwie ich dzieliło
Dopóki ogniwo miłości nie połączyło...
On ciągle zerkał w innej stronę
Ona wciąż marzyła o ideale
Osobno przemijało im życie
Samotnie znosili ból i cierpienie
I sami witali szczęście...
Aż pewnego dnia złączyła się ich droga
Lecz nie ta codzienna, a serc droga
Inaczej niż zwykle spojrzeli w swe oczy
I inne tym razem padły słowa
On stracił głowę dla niej
Ona mu życie oddać gotowa
I odtąd każdy ich dzień był cudem
Który zradzał się na ich oczach
Wszędzie bywali razem
I nikt już nie widział ich z osobna
Każda rozłąka była dla nich piekłem
Każda wspólna chwila niebem...
Każdy pocałunek był jak ten pierwszy
Choć coraz to lepszy...
Każde słowo z ust najdroższych
Spijali jakby to była ambrozja
Dzięki czemu królewska z nich para:
Ona na zawsze piękna i młoda
On na zawsze przystojny i silny
I tak im wspólnie mijało życie
Niby dwoje różnych ludzi,
Lecz przecież jedno uczucie!
I nic ich miłości nie pokonało
Bo oni kochali siebie nad życie...
Nawet gdy Śmierć już w ich oczy zajrzała
Nadal zamiast strachu widziała siłę,
Którą ze źródła miłości czerpali
I którą Śmierć pokonali...
Bo nawet teraz, gdy nie ma już ich na tym świecie,
Nawet teraz istnieje ich miłość po trochu wszędzie
W miejscu gdzie razem byli płatki róż pozostawili
Niewidoczne są te płaty dla zwykłego obserwatora
Lecz widoczne zawsze dla...dwojga zakochanych...
Oni wciąż razem są, nie rozłączyła ich nawet śmierć
wciąż też powracają, ożywiają w... dwojga innych ludzi serc...

autor

Samara

Dodano: 2004-07-17 01:07:52

Ten wiersz przeczytano 1822 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie